Scheldeblues Festival De Piek Vlissingen (NL) (28-01-2023) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photogrphy info organisatie: Scheldeblues info bands: Big Bo - The Blue Clay - Barrelhouse © Rootsville 2023

Eind januari is het altijd zo ver, dan maken wij ons klaar voor het eerste festival van het jaar: Scheldeblues in Vlissingen. Kleinschalig en aangenaam festival dat, na 2 jaar “on hold” wegens corona, vandaag de grote terugkeer vierde. Jammer genoeg niet in het Arsenaal zoals vroeger (heb horen zeggen dat ze deze prachtige zaal zouden afbreken om er appartementen op te zetten…een schande !), maar wel veel kleiner in zaal De Piek, wat momenteel de nieuwe locatie zou worden.

Drie bands zouden daar de avond vullen, dus trok ik richting Zeeland voor mijn eerste festival van 2023. De Piek is een leuk zaaltje palend aan een even leuke bruine kroeg. Enkel is parkeren in Vlissingen niet echt een makkie, maar waar een wil is, is ook een parking placht peetje zaliger nog te zeggen…

Zoals ik al zei, drie bands op de affiche en er werd gestart met Big Bo. Bo Brocken, zoals hij in het echte leven noemt werd geboren in 1966. Hij speelt al meer dan 35 jaar zijn blues met hart en ziel. Met zijn ongepolijste, soulvolle stem begeleidt hij zichzelf op akoestische gitaar, steel dobro, “cigarbox” gitaar, mondharmonica, snare drum, hi-hatt en bassdrum. In deze “one-man-band” setting speelt hij naast eigen werk voornamelijk blues-klassiekers uit de jaren ’20, ’30 en ’40 waarbij onversneden en vaak obscure Deltablues de boventoon voert. Emotionele akoestische Blues, vlotte Ragtime en doorleefde Deltablues, songs vol bezieling gebracht, worden doorspekt met virtuoos spel op slide-gitaar en akoestisch fingerpicking-werk.

Echt mijn ding dus en ik keek er alvast naar uit. Dit was dus echt mijn ding en perfect om de avond te starten. De man begon met ‘Rosie’ een soort field song, acapella en enkel met af en toe begeleiding van zijn mondharmonica. Dit kon al tellen en voor we het wisten zaten midden in de cottonfileds van de Delta. Met ‘Keep Your Lamp Trimmed And Burning’ kregen we er eentje van Blind Willie Johnson en met ‘Big Road Blues’ was Tommy Johnson aan de beurt. Big Bo is een stevige fingerpicker en weet ook de slide perfect te gebruiken, zowel met zijn resonator als met zijn eigen gemaakte “cigarbox” gitaar. Ondertussen zitten zijn voeten niet stil om de percussie te beroeren, kortom, het perfecte werk.

Ook Robert Johnson werd niet vergeten met ‘If I Had Possesion Over Judgement Day’. ‘When I been Drinking’ lag dan weer goed in de markt bij de aanwezigen en Bo liet ons ook horen dat gospel zijn ding kan zijn en serveerde hij een pracht versie van ‘Take My Hand, Precious Lord’, song dat al zou dateren uit einde 19de eeuw en van de hand zou zijn van ene Blind Connie Williams. Enfin, dit was een optreden naar mijn hart en het had, voor mij dan toch, iets langer mogen duren. Mooi begin.

De tweede band op de lijst is die van organisator Wouter Verhelst, namelijk The Blue Clay. Ik had deze band nog maar net een overweldigende prestatie weten neerzetten op de nieuwjaarsreceptie in Stekene en ik was er van overtuigd dat ze vanavond ook de boel op stelten zouden zetten met hun aanstekelijk mix van blues, roots, tex-mex, zydeco en andere genres die ze uit hun hoge hoed weten te toveren. De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhelst (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Sander Elderkamp (drums) en Jan “the boogie man” Van Den Berghe  aan de toetsen.

Tja, het bleek alweer hetzelfde effect te hebben daar in Vlissingen  als in Stekene. Energie en speelplezier ten over en een, alweer geweldige set, dat werd ingezet met ‘Man Going Round’, gevolgd door ‘Changing My Way Of Life’. Het publiek genoot met volle teugen en hier en daar werden al voorzichtig wat danspasjes gezet. En we gingen verder met ‘Hillbillies’ en ‘My Old Friend The Blues’ waarna het rustiger mocht met de mooie stem van Ilse en ‘Guilty’, wat blijft dat toch een pracht song.

De set werd weer goed uitgebouwd, de muzikanten speelden als gewoonlijk op niveau en iedereen genoot tot de laatste noten met ‘Down Here Below’ en de afsluiter van de avond ‘Rock This House’ wat bijna het dak van de Piek eraf blaasde. De aanwezigen vroegen echter om meer en kregen dat ook met ‘7 Nights To Rock’. Puike prestatie van The Blue Clay.

Als afsluiter van de avond hadden ze wel toppers uitgenodigd, ik noem Barrelhouse. Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze band legendarisch te noemen is. Barrelhouse bestaat sinds 1974. In 1975 verscheen het titelloze debuutalbum. Er volgden nog vijf albums, waaronder het live-album “Hard To Cover”, dat werd opgenomen in de Melkweg in Amsterdam en het jaar nadien namen ze weer een live plaat op, maar deze keer met bluesgrootheid Albert Collins. Begin jaren tachtig ging de band uit elkaar. In 1993 is er een begin gemaakt met nieuwe optredens in de originele bezetting. Nieuwe cd's met nieuw werk werden opgenomen.

Dit jaar bestaat  Barrelhouse 49 jaar, en nog steeds in de originele bezetting met Tineke Schoemaker (zang), Johnny LaPorte (gitaar), Guus LaPorte (gitaar), Han van Dam (piano), Bob Dros (drums) en Jan Willem Sligting  (bass, doublebass, accordeon). Legendes dus en een stuk geschiedenis van de Europese blues.

En zoal het spreekwoord zegt “ Een oude vos verleert zijn streken niet”, zo zijn deze gouwe ouwe hun muzikale talenten niet vergeten en dat ondervonden we al bij het openingsnummer ‘Baby, Bring It Home To You’. Muzikaal zit alles snor, meer dan op elkaar ingespeeld deze band en de stem van Tine Schoemaker heeft de tand des tijds meer dan doorstaan. Het is van hoge kwaliteit, zoals ook bij ‘Meet Me At The Bottom’.

Mooie gitaarsolo’s, niet te lang uitgesponnen maar genoeg om het talent van de muzikant in de verf te zetten. De stem van Tineke mag er dan ook zijn bij ‘’Love The Life I Live’ en het trage en aangrijpende ‘Almost There’.  En het bleef maar komen met ‘Ain’t Coming Home No More’ of ‘Spoonful’van Willie Dixon en uitgebracht door Howlin’ Wolf. Maar jammer genoeg komt aan alle mooie liedjes een eind, zo ook aan die van deze geweldige band. Laat ons zeggen dat de keuze van de afsluiter uitstekend was, bij deze een pluim voor de organisatoren.

Tijd om de donkere vriesnacht in te duiken richting België. Toch genoten van deze zeer goede editie van Scheldeblues, kleinschaliger dan vroeger maar meer dan gezellig. Ik zou zeggen op naar volgend jaar !!!

Marcel